ÖZET

Amaç: Dakriostenozun cerrahi tedavisi sonrası nüks eden olgularda tomografik patolojilerin etyolojideki rolünü araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Nüks dakriyostenoz tesbit edilen 17 olgunun paranazal sinüs tomografi bulguları incelendi. Uygulanan cerrahi işlemler; bikanaliküler silikon tüp entübasyonu (BSE) (2 olgu), eksternal dakriosistorinostomi (DSR) (6 olgu) ve DSR beraberinde BSE (9 olgu) idi. Tomografik bulgular; frontal, maksiler, ön-arka etmoidal ve sfenoidal sinüsler, ostiomeatal ünit, septum, orta ve alt konkalar olarak değerlendirmeye alındı.
Bulgular: Postoperatif nüks dakriostenozun tespit edildiği süre ortalama 35 gün (12-65) idi. Altı olguda frontal sinüzit (%35.2), 9 olguda ön etmoidit (%52.9), 9 olguda arka etmoidit (%52.9), 15 olguda maksiler sinüzit (%88.2), 6 olguda (%35.2) ostiomeatal ünit darlığı, 4 olguda sfenoidal sinüzit (%23.5), 9 olguda septum deviasyonu (%52.9), 10 olguda orta konka hipertrofisi (%58.8), 5 olguda alt konka hipertrofisi (%29.4) mevcuttu. Olguların tümünde en az 3 tomografik sinorinolojik patoloji, en az 1 paranazal sinüste enflamasyon bulgusu mevcuttu. Sinüzitin medikal tedavisi sonrası 5 olguda ( %29.4 ) göz sulanması semptomlarında iyileşme gözlendi.
Sonuç: Nüks dakriyostenoz olgularında sinüzit ve nazal mukoza ödemine bağlı veya kronik enflamasyonun sonucu, nazal ostiumda geçici veya kalıcı tıkanıklıklar oluşabilir. Postoperatif erken yakalanan sinüzitin tıbbi tedavisi ile ikincil cerrahilerin sayısı azaltılabilir.
Anahtar Kelimeler: Nüks dakriostenoz, Sinüzit, Paranazal sinüs patolojileri

Paranasal Sinus Pathologies in Recurrent Dacriostenosis

SUMMARY

Aim: To investigate the etiological importance of tomographic pathology in the case of stenosis recurrence after surgical treatment of dacryostenosis.
Material andMethods: For 17 recurrent dacryostenosis cases, the tomographic findings were observed. The surgical procedures were; bicanalicular silicone tube intubation (BSI) (2 cases), external dacryocystorhinostomy (DCR) (6 cases) and DCR with BSI (9 cases). Frontal, anterior and posterior ethmoidal, maxillary and sphenoid sinuses, ostiomeatal complex, septum, middle and inferior concha were evaluated.
Results: Postoperative recurrent dacryostenosis was observed on the average at 35th (12-65) day. The symptom distribution of the cases were; 6 cases frontal sinusitis (%35.2), 9 cases anterior ethmoiditis (%52.9), 9 cases posterior ethmoditis (%52.9), 15 cases maxillary sinusitis (%88.2), 6 cases ostiomeatal complex narrowing (%35.2), 4 cases sphenoidal sinusitis (%23.5), 9 cases septal deviation (%52.9), 10 cases middle concha hypertrophy (%58.8) are 5 cases inferior concha hypertrophy (%29.4). In all cases, at least 3 tomographic sinorhinologic findings and 1 paranasal inflammatory findings were demonstrated. After medical treatment for sinusitis, epiphora were resolved in 5 cases (%29.4).
Conclusion: In recurrent dacryostenosis cases, transient or permanent stenosis in nasal ostium may be formed because of sinusitis and nasal mucosal edema or chronic inflamation. Postoperatively, early detection and treatment of sinusitis may reduce the number of secondary operations.
Key Words: Recurrent dacryostenosis, Sinusitis, Paranasal sinus pathologies