Akut Miyokart İnfarktüsünde D-Dimerin
Erken Prognoz Üzerine Etkisi

Uzm.Dr. Özgür Yaşar AKBAL, Prof.Dr. Adalet GÜRLEK

Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, Ankara

ÖZET

Amaç: Bu çalışmada bir fibrin yıkım ürünü olan D-dimerin akut miyokart infarktüsünde erken dönemde mortalite, morbidite ve erken dönem prognoz üzerine olan etkisini araştırdık.
Gereç ve Yöntem: Akut miyokart infarktüsünün ilk 6 saati içinde başvuran henüz trombolitik ve antikoagülan tedavi başlanmamış olan 80 hasta (57 erkek, 23 kadın, ortalama yaş 61±10) çalışmaya alındı. D-dimer yükselmesine neden olabilecek diğer durumlar (Pulmoner emboli, derin ven trombozu, maligniteler vb) ekarte edildi. Başvuru sırasında venöz kan örneklerinden D-dimer ( ELİSA yöntemiyle), CPK (creatin fosfokinaz), CPK-MB, CRP (C-reaktif protein) homosistein, fibrinojen ölçümleri yapıldı. Hastalara ilk 24-48 saat içinde EKO (ekokardiyografi) yapılarak sol ventrikül (LV) fonksiyonları, LV anevrizması, LV trombüsü, sol atrium (LA) çapı ölçüldü. Hastaların 74'üne koroner anjiyografi (KAG) yapıldı (11 hastaya primer PTCA sırasında, 63 hastaya ilk 10 gün içinde). Hastalar D-dimer düzeyi yüksek olan grup (Grup I) ve D-dimer düzeyi normal olan grup (Grup II) olmak üzere iki gruba ayrıldı
Bulgular: Grup I ve Grup II arasında yaş, cinsiyet, sigara içiciliği, hipertansiyon (HT), diyabetes mellitus (DM), aile öyküsü yönünden anlamlı bir fark yoktu (p>0.05). CPK-MB, CRP, fibrinojen düzeyleri Grup I'de anlamlı olarak daha yüksek bulundu (sırasıyla, p=0.0434, p=0.0071, p=0.0187). Ayrıca Sol atrial dilatasyon ve morbidite Grup I' de anlamlı olarak daha fazla bulundu (p=0.0359, p=0.0184). Hiperlipidemi Grup II'de anlamlı olarak daha fazla bulundu (p=0.0172). Grup I ve Grup II arasında AMİ'ın lokalizasyonu, EKG'de ST segment yükselmesinin varlığı, EKO'da LV anevrizması ve LV trombüsü, KAG'de tutulan damar sayısı ve erken dönem mortalite yönünden anlamlı fark bulunmadı (p>0.05).
Sonuç: Akut miyokart infarktüsü sırasında D-dimer düzeyinin yüksek olması aktif ve devam eden koroner trombüsün varlığını gösterebilir. Bu hastalarda AMI daha ağır ve komplike seyredebilir. Bundan dolayı bu grup hastalara antikoagülan ve antiagregan tedavi daha yoğun olarak verilmelidir.
Anahtar Kelimeler: Akut miyokart infarktüsü, D-dimer, Prognoz

The Effect of D-Dimer on Early Prognosis in Acute Myocardial Infarction

SUMMARY

Aim: In this study, we searched the effects of D-dimer, one of the fibrine degradation products, on mortality, morbidity and prognosis in the early period of acute myocardial infarction (AMI).
Material and Methods: Eighty patients (57male, 23 female, mean age 61±10) admitted with AMI within the first 6 hours and were not given thrombolytic and antithrombotic treatment were enrolled in this study. Other conditions (pulmonary embolism, deep veneus thrombosis) which may cause an increase in D-dimer levels were excluded. D-dimer (by ELISA method), fibrinogen, CPK (creatine phosphokinase), CPK-MB (myocardial band fraction of creatine phosphokinase), troponin I, CRP (C reactive proteine), homocysteine levels were measured from venous blood samples on admission. Left ventricular aneurysm and thrombus were searched using echocardiography within 24-48 hours. Coronary angiography were performed in 74 patients (11 patients during primary percutaneus transluminal coronary angioplasty (PTCA) and 63 patients within 10 days after AMI). The Patients were classified in two groups. Group I, high plasma D-dimer level (36 patients). Group II, normal plasma D-dimer level (54 patients).
Results: There was no significant difference between Group I and Group II concerning age, gender, smoking, hypertension (HT), diabetes mellitus (DM), family history (p>0.05). CPK-MB, CRP fibrinogen levels were found to be signicantly higher in Group I (p=0.0434, p=0.00071, p=0.0187 respectively). Also left atrial dilatation and morbidity were found significantly higher in Group I (p=0.0359, p=0.01847 respectively). Hyperlipidemia were found significantly more frequent in Group II (p=0.0172). There was no difference between Group I and Group II concerning localisation of AMI, ST segment elevation in ECG (electrocardiography), left ventricular aneurysm and thrombosis in echocardigraphy, the number of diseased vessels on coronary angiography and early period mortality (p>0.05).
Conclusion: Elevation of D-dimer levels during the course of AMI might reflect the presence of active thrombus and ongoing coronary thrombosis. In these patients AMI may course a more severe and complicated. These patients should be more aggresively treated with antithrombotic and antiaggregant therapy.
Key Words: Acute Myocardial Infarction, D-dimer, Prognosis