Özlem EVREN, Ayşe Aslıhan KARCI, İlkay ORHAN, Ferda ARTÜZ, Uğur TAMER,
Bilge ŞENER, Emin GÜRSEL

ÖZET

Amaç: Roaccutane tedavisinin göz yaşı fonksiyonları ve meibomian bezi lipid yapısınına etkisini incelemek.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya akne vulgaris tanısı ile izlenen ve Roaccutane tedavisi alan 16 hasta ve kontrol grubu olarak da yaş uyumlu 15 hasta alındı. Hastalarda kuru göz semptomları sorgulandı, tam bir ön segment muayenesi yapıldı. Gözyaşı fonksiyonları; Schirmer 1 ve floresein kırılma zamanı testleri yapılarak değerlendirildi. Her iki gözden meibomian bez sekresyonu toplandı ve lipid yapısı açısından gaz kromatografi-kütle spektrometri ile analize edildi.
Bulgular: Roaccutane tedavisi alan hastalarda; kuru göz şikayetleri, konjonktival injeksiyon, kapakta telenjektazi, kapak kenarı düzensizliği, göz yaşında mukus ve debris varlığı daha fazla; göz yaşı menisküs yüksekliği daha azalmış olmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı değildi. Meibomian sekresyon kalitesinde anlamlı derecede azalış ve meibomian bez metaplazisinde ise anlamlı derecede artış izlendi. Schirmer 1 testi (sol göz) ve floresein kırılma zamanı testi (sağ-sol göz) sonuçları; kontrol grubuna göre anlamlı derecede düşüktü. Lipid analizinde Roaccutane tedavisi alan grupta doymamış yağ asitleri kontrol grubuna oranla anlamlı derecede daha düşüktü.
Sonuç: Bu çalışma akne vulgaris hastalarında Roaccutane tedavisinin kuru göz sendromu ve meibomian bez disfonksiyonuyla olan ilişkisini göstermektedir. Meibomian bez lipidleri içeriğinde doymamış yağ asitlerindeki azalma bu klinik tablodan sorumlu olabilir.
Anahtar Kelimeler: Roaccutane tedavisi, Meibomian bez, Kuru göz sendromu

Effect of Roaccutane Therapy on the Tear Film Function
and the Lipid Composition of Meibomian Gland

SUMMARY

Purpose: To determine the effect of Roaccutane therapy on the preocular tear film function and lipid composition of meibomian gland secretions.
Material and Methods: Sixteen acne vulgaris patients who were on Roaccutane therapy and 15 age-matched controls were included in this study. Patients were questioned for presence of dry eye symptoms and then underwent an anterior segment examination. Tear film functions were determined by Schirmer 1 and fluorescein break-up time tests. Meibomian secretions were obtained from each eye and were analyzed by gas chromatography/mass spectrometry .
Results: Patients who were on Roaccutane therapy, had higher frequency of dry eye symptoms, conjunctival tarsal injections, lid collarettes, irregular lid margins, and had more debris and mucus in their tear film and had lower tear film meniscus height but these were not statistical significant. It was seen that the quality of meibomian gland secretions was significantly reduced and orifice metaplasia of the meibomian glands was significantly higher in the Roaccutane therapy group. Schirmer 1 (left eye) test and tear film break up time test (right and left eyes) values were significantly lower in Roaccutane therapy group, when compared to control group. In lipid analysis, unsaturated free fatty acids were significantly lower in the Roaccutane therapy group relative to control group.
Conclusion: This study indicates that Roaccutane therapy is associated with meibomian gland dysfunction and dry eye. In lipid composition of meibomian glands, decrease of unsaturated free fatty acids (methyl lineolate, methyl oleate) may be responsible for this clinicial picture.
Key Words: Roaccutane therapy, Meibomian gland, Dry eye syndrome